พูดจาภาษาเพชรบุรีดุ๊!!...

      รูปแบบประโยคของภาษาเมืองเพชรมีลักษณะพิเศษ โดยเฉพาะการปฏิเสธ จะใช้คำว่า "ไม่" ตามหลังคำกริยา และเปลี่ยนระดับเสียงคำกริยา เช่น กิ๊นไม่ (ไม่กิน), เอ๊าไม่ (ไม่เอา), มี้ไม่ (ไม่มี), ป๊วดไม่ (ไม่ปวด) นอกจากนี้ สำเนียงการออกเสียงสระยังมีลักษณะเฉพาะตัว เช่น คำว่า น้ำ ออกเสียงสั้นตามสระ - ำ 

ไม่นิยมออกเสียงยาวเป็นน้าม เหมือนคนกรุงเทพฯ

      นอกจากนี้ยังมีภาษาถิ่นบางคำที่มีลักษณะเฉพาะ อาทิ 

-  หิ้ม หมายถึง ขริบ (ตัดด้วยกรรไกร) 

- โข  หมายถึง มาก

- หล่อ หมายถึง ริน,เท

- กะล่อม หมายถึง ที่บรรจุข้าวทำด้วยไม้

- กระป๋อง (บางแห่งเรียกกระแป๋ง) ชามกะละมัง บางแห่งเรียก ชามแหม็ง ชามกะละแม็ง ชามแหม่ง หมายถึง ถังบรรจุน้ำ

- น้ำตาลใส หมายถึง น้ำตาลสด

- รอ หมายถึง รอง เช่น รองน้ำ

- รา  หมายถึง ดึงรั้ง 

-ลูกกระแอ หมายถึง ลูกวัว

-ฮึอึ หมายถึง ไม่ (ใช้กับการปฏิเสธในคำถาม) เช่น

 ถาม : ไปเที่ยวไหม ?   ตอบ : ฮึอึ  (ไม่ไป)

-ลูกกระติ๋ง หมายถึง ลุกสุนัข

-สิม หมายถึง ปรอย

-เคอะ หมายถึง เลอะ

- ดุ๊หมายถึง ซิ จะใช้คำว่า เช่น กินดุ๊ หมายถึง กินซิ