ภาษาถิ่นเมืองเพชรบุรีหรือภาษาเมืองเพชร

บล็อคของเราเป็นบล็อคที่ทำให้เข้าใจ ภาษาเพชรบุรีมากยิ่งขึ้น 
 อย่าพลาด!! แล้วคุณจะคุยกับคนเพชรบุรีไม่รู้เรื่อง...
ภาษาถิ่นเมืองเพชรบุรีหรือภาษาเมืองเพชร เป็นภาษาถิ่นที่สำเนียงเพี้ยนออกไปจากภาษาภาคกลางที่กรุงเทพฯ สำเนียงชาวเพชรบุรีมีลักษณะเฉพาะตัว เป็นสำเนียงที่ตกทอดมาจากบรรพบุรุษ หากจะฟังสำเนียงชาวเพชรบุรีแท้ๆ จะอยู่ในเขตอำเภอบ้านลาด และอำเภอใกล้เคียง

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

โพสต์ยอดนิยมจากบล็อกนี้

พูดจาภาษาเพชรบุรีดุ๊!!...

รูปภาพ
       รูปแบบประโยคของภาษาเมืองเพชรมีลักษณะพิเศษ โดยเฉพาะการปฏิเสธ จะใช้คำว่า "ไม่" ตามหลังคำกริยา และเปลี่ยนระดับเสียงคำกริยา เช่น กิ๊นไม่ (ไม่กิน) , เอ๊าไม่ (ไม่เอา) , มี้ไม่ (ไม่มี) , ป๊วดไม่ (ไม่ปวด) นอกจากนี้ สำเนียงการออกเสียงสระยังมีลักษณะเฉพาะตัว เช่น คำว่า น้ำ ออกเสียงสั้นตามสระ - ำ  ไม่นิยมออกเสียงยาวเป็นน้าม เหมือนคนกรุงเทพฯ       นอกจากนี้ยังมีภาษาถิ่นบางคำที่มีลักษณะเฉพาะ อาทิ   -  หิ้ม หมายถึง ขริบ (ตัดด้วยกรรไกร)  - โข   หมายถึง มาก - หล่อ หมายถึ ง   ริน , เท - กะล่อม  หมายถึง ที่บรรจุข้าวทำด้วยไม้ -  กระป๋อง (บางแห่งเรียกกระแป๋ง) ชามกะละมัง บางแห่งเรียก ชามแหม็ง ชามกะละแม็ง ชามแหม่ง   หมายถึง ถังบรรจุน้ำ - น้ำตาลใส   หมายถึง น้ำตาลสด - รอ หมายถึง รอง เช่น รองน้ำ - รา   หมายถึง ดึงรั้ง  -ลูกกระแอ หมายถึง ลูกวัว - ฮึอึ หมายถึง ไม่  ( ใช้กับการปฏิเสธในคำถาม )  เช่น  ถ...
อ่านเพิ่มเติม